z cyklu the limits of thy vision.. tam na fpff gdynia - oniryczące kino socjaldemokratyzującego niepokoju - jedna matka: brocząca w realności, zarażona ustrojem, kolaborująca z diabłem, polska.. ale ojców wielu: w służbie niebezpiecznie szybko i konsekwentnie postępującego odrealnięcia, konwersacje z anielicami - liz, raquel, bardotka - oraz aniołami - john, paul, ringo, george, święty roger moore, cezanne, tagore, petrarca, długo, długo by wymieniać (niektóre tak zwane głupiomądre mądrości, maksymy, wołają o pomstę do nieba lub ewentualnie autora alchemika - ta o szukaniu ojca czyli siebie na przykład - ale pamiętajmy, że tam ciągle jest ten nawias, ta furtka, że powstają one w umyśle oraz są dostosowane do zdolności przerobowych wczesnoszkolnego siusiumajtka, co też natychmiastowo usprawiedliwia i rozgrzesza wszelkie naiwności płynące z tego świata).

a zatem jedna matka, ojców wielu, tworzą dwie nierozerwalnie scalone połówki jednego lecha majewskiego: i jako artysty, który od lat ma czelność materializować swoje sny czy wizje, i jako człowieka, który ma czelność, w stosownym czasie, posłać je wszystkie w diabły; mutanta, dwunoga pełzającego po części, trochę w realności, trochę w wyobraźni..

na takich rejestrach musi być już bardzo, bardzo samotnie - takie przynajmniej odnoszę wrażenie - że na tych wysokościach istnieją dwie drogi osunięcia, obie karkołomne: jedna w szaleństwo, druga w reżyserię.

ergo: sławiony błogo niechaj będzie ten, który znalazł ujście dla tego, co się w nim kotłuje, wesoły insajder we własnym kraju czerpiący zeń pełnymi łopatami; ale nie zapominajmy o tych wszystkich biedaczkach bożych, niespokojnych, zamkniętych w pokojach wyściełanych gąbką, bez klamek - oni też mają swoje filmy, wyświetlane tam sobie, prawdziwie podglebnie, podczaszkowo, odtrzewnie, po przetarciu się zwojów, na ekranach własnej kory mózgowej, w okolicach trzeciego oka, bez końca - ci mają tę wyższość nad wierną publiką pana lecha majewskiego (sam do niej należę, żeby nie było, mniej więcej od zawsze), iż oglądają kino nie tylko takie, którego nikt inny nie widział, ale i takie, którego nikt inny nigdy nie zobaczy; kino, które nie potrzebuje kamery.

drugie ergo: bardzo ładne odpryski (jak na odpryski), fusy, ścinki, farfocle niepodzielnej całości wielkiej wyobraźni. pan lech majewski nie robi filmów, pan lech majewski jest filmem, reszta to trociny, które oglądamy - konieczne i nieuchronne zbeszczeszczenie wizji (dziurki od klucza - ekrany, kamery, przeklęte kamery).